kadın,yaşlanmış yüzünün verdiği ağırlığı hep hissetti..başının üstünde birbirine karışmış,dilleri ileriye fırlamış,gözleri yuvalarından fırlayan yüzlerce başla yaşadığını düşündü.yüzündeki çizgileri,buruşmuş ağzını,sarkmış göz kapaklarını düşündü.ağzının içinde çürümüş hissi veren dilini damaklarına değdirdi,yine dişlerinin olmayışını farketti ve üzüldü.belkide artık olmamalıyım diye düşündü.birtürlü varlığını hatırlayamıyor yada kendini biryerlere koyamıyordu..onun yürüdüğü sokaklarda kimse yürümüyor,oturduğu kaldırımlarda hiç bir kedi miyavlamıyordu..varlığı bir gölge den ibaretti..onu seven ona dokunan kimse yoktu..hayatında hep olmayanlar ve olamadıklarıyla yaşıyordu..hiç var olmamış biri gibi,onca geçen yılların,yaşadıklarının bir hükmü yoktu artık..sanki onları kendimi yaşamıştıki?otobüs durağındaki kendi görüntüsüne baktı...hiç birşey görünmüyordu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder